Terwijl de schilderwerken aan de bovenste ramen mooie vergezichten opleveren, starten de werken in het benedenzaaltje.

Na ontruiming wordt het ‘podium’ gemolesteerd.

Een koffie is nooit ver af.

Achter de toog ontwart Luc de kabels die in de loop van 37 jaar uitgroeiden tot een spaghetti.

Dan verdwijnt de lambrisering en de bezetting. We ontdekken een ‘opvul’ krant uit 1983, toen het Hoekske een eerste keer onder handen werd genomen door onze ploeg.

De zolderzaal van ’t Eetkafee krijgt een lik verf.

Het moeilijkere werk begint.

Op de vloeren komt een nieuwe antislip laag en achter de toog krijgen alle schappen een laag vernis. In de kroeg begint het fijne schilderwerk.

Werken lopen rommelig door mekaar maar iedereen bewaart steeds de nodige afstand, ook wanneer er klanten passeren.

Verplichte sluiting noopt tot creatieve aanpak  van lockdown op korte termijn, naar look-up voor de toekomst: het Hoekske krijgt een make-over.

Tapkranen aftappen en spoelen, om dan te beginnen aan afschuren van de oude verf. Ingrid staat op haar eentje binnen wat te schilderen en Luc pakt de buitenkant aan. De lente kriebelt maar we respecteren alle afstandsregels. We zien jullie allemaal graag en gezond weer terug.